PROLOG

Midnight przyklęknął przed nią. Białka jego oczu błyszczały na tle czekoladowej skóry, która w półmroku zakurzonego magazynu wydawała się być jeszcze ciemniejsza. Lily otarła mokre policzki wierzchem dłoni. Jej klatka piersiowa nierówno unosiła się i opadała w urywanym oddechu, a z oczu nadal płynęły łzy. Patrzyła na niego z żywą rozpaczą,

- Słuchaj, mała. Nie martw się, poradzimy sobie. Nie zostaniesz sama, Lil, okay? Ufasz mi? – spytał, wyciągając do niej rękę. Dziewczyna w pierwszym odruchu chciała podać mu dłoń, ponieważ, tak, ufała mu. Ale nagle coś się w niej zbuntowało. Coś, co było częścią jej natury i, choć może irracjonalnie, to jednak objawiło się właśnie teraz.

-  Nie traktuj mnie jak małe dziecko – warknęła, patrząc na niego z wyrzutem. – I nie faszeruj mnie frazesami tylko powiedz mi cholerną prawdę. Wiem, że ją znasz. Kto zabił moich rodziców? – wycedziła ostro. Chciała wiedzieć, bo miała prawo wiedzieć i nikt z obecnych jej się nie dziwił. Midnight milczał, wpatrując się w ziemię. Myślał, czy jej powiedzieć i Lily doskonale zdawała sobie z tego sprawę. To właśnie denerwowało ją najbardziej. To, że chciał ją chronić. To, że w trosce o nią chciał zataić coś, co było dla niej sprawą życia lub śmierci.

- Miles Cavarelli – powiedział wreszcie. Oczy Lily rozszerzyły się z zaskoczenia. A potem pojawiła się w nich wściekłość. Wściekłość na samą siebie. Jak mogła ufać temu człowiekowi? Jak mogła siedzieć z nim na obitej czerwoną skórą kanapie w barze Legends, pozwalać mu kupować sobie colę i śmiać się z jego żartów? Jak mogła przymierzać jego pieprzone złote sygnety i boa z piór jego kochanki? Poczuła w ustach smak kawowych krówek, które zawsze jej dawał i zmiażdżyło ją poczucie winy.

- Nie wierzę. Boże, jaka ja jestem głupia i ślepa! Jak mogłam nie zauważyć, że coś jest nie tak?! Przecież to było tak cholernie zauważalne! Przecież on nienawidzi dzieci! – Lily zacisnęła dłonie w pięści w odruchu bezsilności. Dała się wywieść w pole i to dobiło ją najbardziej. Miała to sobie za złe, pomyślała o sobie jako o głupiej, tępej gówniarze, a jednak nie powinna się tak obwiniać. Ostatecznie miała tylko trzynaście lat, ale ceniła się wysoko. Sądziła, że jest bardziej bystra, spostrzegawcza. Zawiodła się na sobie.

Mężczyzna spojrzał na nią smutno.

- To nie twoja wina, Lily. Nie mogłaś tego przewidzieć.

- No właśnie! I na tym to polega! Uważałam się za inteligentną osobę, z jakąkolwiek zdolnością obserwacji i analizy otoczenia, a tymczasem okazało się, że jestem przeciętną, naiwną i nieogarniętą małolatą. Dałam się tak beznadziejnie wkręcić – jęknęła, ze złością pocierając policzek, co było jej nawykiem w chwilach stresu. Midnight westchnął i ją objął.

- Wszystko będzie dobrze. Nie jesteś głupia, Lily, daj spokój.

- Boże, to jest koniec mojego życia – załkała. Nie widziała, jak będzie wyglądała jej przyszłość. Nie wiedziała czy nie zostanie zastrzelona w łóżku lub przed domem. Wiedziała za to, że dopóki tu jest, nigdy nie będzie bezpieczna. Brakowało jej matki i ojca, potrzebowała rodziców, którzy zapewniliby jej przyszłość i kochaliby ją. Bała się, że Midnight, zajęty własnymi sprawami w końcu się wkurzy i wyrzuci ją za drzwi. Bała się, że zostanie sama w tym świecie pełnym zbrodni i nielegalnych działań, świecie, w którym ludzie się nienawidzą i robią dla pieniędzy straszne rzeczy. Bała się, że straci wszystko i nigdy się nie podniesie.  

-----------------------------------------------------------------------------------

Cześć, kochani! Oto początek mojego nowego bloga, mam nadzieję, że wam się podoba. Prolog jest trochę tajemniczy, ale w pierwszym rozdziale wszystko się wyjaśni. Nie martwcie się, opowiadanie nie będzie o trzynastolatce, trzynaście lat ma ona tylko na początku. Następny rozdział powinien pojawić się niedługo :)